Κόσμος σημαίνει τάξη και κοσμώ σημαίνει στολίζω, εφοδιάζω με κάτι και ειδικότερα για γυναίκες, ντύνω. «Κόσμημα» είναι κοινά το στόλισμα, το στολίδι, όπως βραχιόλια, δαχτυλίδια, περιδέραια κ.λ.π.
Τα κοσμήματα είναι από τα αρχαιότερα στοιχεία του πολιτισμού και εμφανίζονται σε παγκόσμια κλίμακα από τις πρώιμες φάσεις του, όταν ο άνθρωπος, με την πίστη στην ύπαρξη υπερφυσικών δυνάμεων και την μαγεία, διαμόρφωνε την υποδομή της θρησκείας. Στα χρόνια εκείνα, και για πολλούς αιώνες αργότερα, το κόσμημα θεωρήθηκε ότι είχε την δύναμη να προσελκύει ευνοϊκές δυνάμεις ή να αποτρέπει το κακό και λειτούργησε ως μαγικό μέσο. Η σύνδεσή του με τα μέταλλα υπήρξε καθοριστική, με σημαντικότερη εκείνη με τον χρυσό που, όντας άφθαρτος και με αθάνατη λάμψη, ήταν από μόνος του φορτωμένος με υπερφυσικές ιδιότητες.
Φαίνεται ότι τα κοσμήματα τα χρησιμοποίησε ο άνθρωπος κατά καιρούς για να διασημάνει την κοινωνική τάξη στην οποία ανήκει, την εξουσία την οποία ασκεί, την ιδιαίτερη λειτουργία την οποία επιτελεί, κ.λ.π. Εκφράζουν κατά κάποιον τρόπο το πνεύμα του λαού από τον οποίο προέρχονται, φέρουν συχνά παραστάσεις οι οποίες σχετίζονται με θρησκευτικές και πολιτικές καταστάσεις, ή εκφράζουν ιδεώδη και ιστορικά γεγονότα παρασυρθέντα ήδη από το ρεύμα του χρόνου. Αργότερα χρησιμοποιήθηκαν και ως αντικείμενα οικονομικής επένδυσης ή εύκολης και ασφαλούς μεταφοράς και μεταβίβασης περιουσιακών στοιχείων. Τέλος έγιναν αντικείμενα προσωπικής επίδειξης και μόδας.
Το κόσμημα έχει σαν αποστολή να φορεθεί. Ολοκληρώνεται σαν αντικείμενο, πάνω σ’ αυτόν που το φοράει. Γι’ αυτό το εικαστικό κόσμημα δεν είναι απλά μια έκφραση τέχνης, αλλά «Τέχνη που φοριέται» και πρέπει να λειτουργεί για την ανάδειξη της εσωτερικής λάμψης και ομορφιάς αυτού που το φοράει. Έτσι, αφενός απεικάζει νοήματα και ιδέες και αφετέρου ντύνει τις γυναίκες που το φέρουν. Πράγματι, το εικαστικό κόσμημα μπορεί να ντύσει ουσιαστικά μια γυναίκα, γιατί έχει δική του προσωπικότητα, δική του ταυτότητα και συμβολισμό, δική του αισθητική ελευθερία και αυτονομία.
Το κόσμημα σαν αντικείμενο τέχνης δεν έχει πια ανάγκη την μεγάλη αξία των υλικών για να αναδειχθεί διότι έχει την δική του αθάνατη γλώσσα, που άλλοτε γλαφυρή και άλλοτε αινιγματική, μας γνωρίζει ξεχασμένους πολιτισμούς του παρελθόντος και συνεχίζει ακόμη και σήμερα, μέσα από την εικαστική του έκφραση, να αγγίζει το σώμα αλλά και την ψυχή μας, γράφοντας την Ιστορία, που η μοίρα το έταξε να μας αφήσει παρακαταθήκη για τους αιώνες που έρχονται.
