«ΤΟ ΣΤΕΦΑΝΙ ΤΩΝ ΝΥΜΦΩΝ»

00 01

Οι Νύμφες κατά την Ελληνική Μυθολογία, ήταν θεότητες της υγρής Φύσης και της ευφορίας που εδρεύουν στις πηγές, στα όρη, στους αγρούς, στα δάση και στα δένδρα, παίρνοντας αναλόγως και τα αντίστοιχα ονόματα: Νηρηίδες, Ορεστιάδες, Αγρονόμοι, Δρυάδες, Αμαδρυάδες κλπ. Ήταν γυναικείες μορφές θεϊκής καταγωγής, νεαρές στην ηλικία, που ζούσαν μέσα στην άγρια φύση, τριγύριζαν στα βουνά συνοδεύοντας την Άρτεμη και παίζοντας μαζί της. Ήταν παρθένες με λαμπερό από την λευκότητα δέρμα και είχαν τα μαλλιά τους στολισμένα με ανοιξιάτικα άνθη. Ήταν όλες τους πανέμορφες. Τραγουδούσαν και χόρευαν μαζί με τον Πάνα στα λιβάδια, στις πλαγιές και συνήθως κοντά στις πηγές. Υμνούσαν με τις γλυκές τους φωνές τους Ολύμπιους θεούς και ιδιαίτερα τον πατέρα του Πάνα, τον Ερμή. Μαζί τους χόρευε η Αφροδίτη με τις Χάριτες, όπως λέει ο Όμηρος, στο βουνό Ίδα στην Τροία και πολλές φορές τον χορό τους τον οδηγούσε ο ίδιος ο θεός Απόλλωνας. Οι Νύμφες θεωρούνταν γενικά κάτι μεταξύ θεών και θνητών. Δεν ήταν αθάνατες, ζούσαν όμως πάρα πολύ και τρέφονταν με αμβροσία. Συγγένευαν με μεγάλους θεούς, ενώ ο Ερμής θεωρούνταν γιος της Νύμφης Μαίας. Ο Όμηρος τις θεωρούσε κόρες τού «αιγιόχου Διός», του θεού της καταιγίδας, είχαν θεία φύση και λάμβαναν μέρος στις συναθροίσεις των θεών. Άλλοι πάλι τις θεωρούσαν κόρες ποταμών: είτε του μεγαλύτερου ποταμού που υπήρχε, του Ωκεανού, είτε του Αχελώου, είτε ήταν κόρες των τοπικών ποταμών ενός τόπου. Έτσι, κάθε περιοχή είχε τα ποτάμια της και καθένα απ’ αυτά είχε γεννήσει τις Νύμφες της περιοχής αυτής, λ.χ. ο ποταμός Πηνειός ήταν ο πατέρας των Νυμφών της Θεσσαλίας και ο ποταμός Ξάνθος ήταν ο γεννήτορας των Νυμφών της Τροίας. Πολύ συχνά έδιναν τα ονόματά τους στις κοντινές πόλεις, όπως έγινε με τη Νύμφη Σπάρτη, που ήταν κόρη του ποταμού Ευρώτα. Υπήρχαν όμως και κάποιες Νύμφες, οι οποίες λέγονταν Μελίες και είχαν γεννηθεί από τις σταγόνες του αίματος του Ουρανού, που έπεσαν στη Γη, όταν ο Κρόνος, ο γιος του, του έκοψε τα γεννητικά του όργανα. Έτσι οι Νύμφες κατέληξαν να είναι τριών ειδών: 1) Οι Ναϊάδες, δηλαδή Νύμφες των ποταμών, των πηγών και των κρηνών, που είναι και οι πιο γνωστές, 2) Οι Ορεστιάδες, που κατοικούσαν στα βουνά όπου υπάρχουν πηγές και 3) Οι Δρυάδες ή Αμαδρυάδες, δηλαδή Νύμφες των μοναχικών δέντρων και των λιβαδιών και ταυτίζονταν με τις Μελίες. Οι Ναϊάδες κατοικούσαν μέσα σε σπηλιές, που βρίσκονταν κοντά σε νερό ή μέσα σ’ αυτό, κάτω από την επιφάνεια των ποταμών. Μέσα στις σπηλιές τους απολάμβαναν τις χαρές του έρωτα με τον Ερμή ή τους Σιληνούς. Ζούσαν όσο και οι πηγές, κοντά στις οποίες κατοικούσαν και όταν εκείνες στέρευαν οι Ναϊάδες έσβηναν. Το ίδιο συνέβαινε με τις Δρυάδες ή Αμαδρυάδες, που το όνομά τους σημαίνει “δέντρο και γυναίκα ταυτόχρονα”. Τα πεύκα, τα έλατα και οι δρυς άρχιζαν να μεγαλώνουν με το που άρχιζε η ζωή μιας Νύμφης. Ήταν δέντρα δυνατά και ζούσαν για πολλά χρόνια, ενώ οι θνητοί απαγορευόταν να τα αγγίξουν με τσεκούρι. Σύμφωνα με την παράδοση, οι Νύμφες ήταν γνωστές τροφοί πολλών και σημαντικών θεών ή ηρώων. Ήταν δηλαδή εκείνες που αναλάμβαναν την ανατροφή τους, όταν αυτοί βρίσκονταν σε πολύ μικρή ηλικία. Τους θήλαζαν και αποτελούσαν τις αντικαταστάτριες των μανάδων τους. Πρώτα πρώτα, ο ίδιος ο Δίας ανατράφηκε απ’ αυτές στην Κρήτη. Ακολουθούν η Ήρα, η Περσεφόνη, ο Ερμής, ο Πάνας και ο Διόνυσος. Από τότε οι Νύμφες αποτελούν μέλη του Διονυσιακού θιάσου, μαζί με τους Σατύρους. Ακόμη, η θεά Αφροδίτη είχε εμπιστευθεί τον Αινεία, το γιο της, στις Νύμφες του τρωικού βουνού Ίδη. Στις Ναϊάδες απέδιδαν διάφορες ιδιότητες: έλεγαν πως μπορούσαν να κάνουν τα νερά μιας πηγής ιαματικά, γι’ αυτό και συχνά πρόσφεραν οι θνητοί θυσίες προς τιμή τους. Οι πιο ονομαστές περιπτώσεις Ναϊάδων με παρόμοιες ικανότητες βρίσκονταν στην Πελοπόννησο και τη Σικελία. Εκεί, στις θερμές πηγές της Ιμέρας, έλεγαν ότι πήγαινε ο Ηρακλής για ν’ ανανεωθεί η δύναμή του. Πίστευαν ακόμη πως οι Ναϊάδες είχαν ιατρικές θεραπευτικές ικανότητες, κυρίως λόγω της σχέσης τους με τον Απόλλωνα, καθώς και το χάρισμα να προφητεύουν τα μελλούμενα. Για την ακρίβεια, επικρατούσε η αντίληψη πως ήξεραν να ερμηνεύουν τη θέληση της ανώτερης θεότητας όπως η Ερατώ τις επιθυμίες του Πάνα ή η Δάφνη αυτές της Γαίας. Στο σπήλαιο Σφραγίδιο, στον Κιθαιρώνα, υπήρχε μαντείο των Νυμφών, ενώ πολλοί θνητοί προικισμένοι με μαντικές ικανότητες, έλεγαν πως τις ικανότητές τους τις είχαν λάβει από εκείνες. Επίσης, θεωρούνταν μητέρες πολλών σοφών θνητών, μάντεων και γιατρών, όπως η Χαρικλώ του Τειρεσία, η Φιλύρα του Χείρωνα και η Κορωνίδα του Ασκληπιού. Οι Νύμφες λατρεύονταν σε πολλά μέρη σ’ όλη την Ελλάδα, αλλά δεν υπήρχαν ναοί αφιερωμένοι σ’ αυτές. Οι θυσίες προς τιμή τους γίνονταν κοντά σε πηγές ή μέσα σε σπηλιές. Την λατρεία τους συνέχισαν και οι Ρωμαίοι, που τις θεωρούσαν θεότητες του υγρού στοιχείου και τις λάτρευαν σε λίμνες, ποτάμια και ιαματικές πηγές. Οι Νύμφες έχουν επιζήσει στη λαϊκή μας παράδοση μέχρι σήμερα. Είναι οι γνωστές μας νεράιδες, που ζουν στα βουνά, στις νεραϊδοσπηλιές και τις νεραϊδόβρυσες. Θεωρείται πάντοτε επικίνδυνο να τις συναντήσει κανείς, αφού υπάρχουν ακόμη οι μύθοι για τους “νεραϊδοπαρμένους”, όπως ήταν ο Ύλας στην αρχαιότητα. Μόνο οι Σαββατογεννημένοι και “αλαφροΐσκιωτοι” μπορούν να τις αντιλαμβάνονται και να τις βλέπουν να χορεύουν.

Στην τέχνη οι Νύμφες ενέπνευσαν πολλούς ζωγράφους και γλύπτες και γι’ αυτό συναντάμε αναπαραστάσεις των σε πολλά Μουσεία διεθνώς, όπως το Λούβρο και την Πινακοθήκη του Μονάχου. Απεικονίζονται συνήθως σαν εξαιρετικής ομορφιάς παρθένες, γυμνές ή ντυμένες, με λουλουδένια στεφάνια συχνά στα μαλλιά τους, να χορεύουν είτε σε κυκλικό χορό γύρω από ένα βωμό μαζί με διάφορες θεότητες, είτε με ξέφρενο τρόπο γύρω από σάτυρους μαζί με τον Πάνα.

«Το στεφάνι των Νυμφών» είναι ένα κόσμημα, εμπνευσμένο από τις Νύμφες, που θέλει να ξυπνήσει στην γυναίκα που το φοράει θύμισες της αιώνιας θηλυκής γοητείας και χάρης τα οποία τονίζονται με τα μοναδικά σε ομορφιά στολίδια της φύσης. Να την κάνει να αισθανθεί σαν μία μοναδική «Νύμφη», που όπως κι εκείνες, αντανακλά την χαρά και την ξενοιασιά του μαγικού κόσμου των μύθων που τις έπλασαν.

Επιχειρεί να προσδώσει στην γυναίκα που το φοράει ένα στοιχείο από την ομορφιά αυτών των μυθικών υπάρξεων που ζουν μεταξύ θνητών και θεών και να συμβολίσει την γόνιμη και αναζωογονητική δύναμη που υπάρχει μέσα σε κάθε γυναίκα και κάνει τις Νύμφες να ζουν μεταξύ θνητών και θεών.

“THE WREATH CROWN OF NYMPHS” In Greek Mythology the Nymphs, were deities of the liquid nature and welfare. They were living in the springs, mountains, fields, woods and trees, accordingly taking names respectively as: Nereids, Orestiades, Agronomists, Dryads or Amadryades etc. They were female young figures who were living in the wild nature, wandered in mountains accompanied the goddess Artemis and played with her. They were very beautiful virgins with brilliant whiteness skin and their hair were adorned with spring flowers. They sang and danced along with Pan in the meadows, slopes and usually near by the springs. They had as relatives, renowned gods and believed that god Hermes were of the Nymph’s Maia son. Homer considered that they were the daughters of “Aigiochos Zeus”, the god of storm, and they participated in the meetings of gods. Others believed that they were rivers’s daughters: either of the longest river in place, the Ocean, or the Achelous, or of a local river in a region. So, each region had its rivers, and each of them had given birth to the nymphs in this region. For example: the river Peneus was father of the nymphs of Thessaly and the river Xanthus was father of the nymphs of Troy. Very often were given their names to nearby cities, as was happened by the Nymph Sparta, which was the river’s Eurotas daughter. But there were some nymphs which called Melies and were born from the drops of blood of Uranus, which fell on Earth, when his son Cronus cut off his genitals. So the nymphs came into three categories: 1) The Naiads, ie the Nymphs of the rivers, springs and fountains, which are the best-known, 2) The Orestiades, who lived in the mountains where there are sources and 3) The Amadryades or Dryads, Nymphs of solitary trees and meadows and identified with the Melies. The Naiads lived in caves, located near the water or in it and beneath the surface of rivers. Inside the caves were enjoying the pleasures of love with Hermes or Silenus. They lived as the sources did, close to which lived and when those were drying up the Naiades put out. The same happened with Amadryades or Dryads, whose name means “tree and woman simultaneously”. The pines, firs and oaks began to grow when the life of a nymph began. They were strong trees and lived for many years, while mortals were forbidden to touch them with a hatchet. According to tradition, the Nymphs were known nannies of many important gods and heroes. They were those who were responsible for raising them when they were very young. They were breastfed them and were replacements of their mothers. First, Zeus was raised by them in Crete, and happed the same by Hera, Persephone, Hermes, Pan and Dionysus. Since then the Nymphs are members of the Dionysiac theater, along with the Satyrs. Aphrodite had confided her son Aeneas, to the Nymphs of the Trojan mountain Ida. Naiades attributed to several properties: they said that they could make thermal the waters of a source, so the mortals offered sacrifices, as honor, to them very often. The most famous cases of Naiads with similar skills were in the Peloponnese and Sicily. There, in the hot springs of Imera, said that Hercules went on to renewed his strength. They also believed that Naiads had medical treatment capabilities, especially because of their relationship with Apollo, and the gift of prophesy things to come. In the Sfragidio cave, on Cithaeron, was the oracle of the Nymphs, and many mortals endowed with prophetic abilities, saying that the skills they had received from Nymphs. Also, considered that they were the mothers of many mortal sages, prophets and doctors, such as Chariklo mother of Tiresias, Filira mother of Cheiron and Coronis mother of Asclepius. The Nymphs were worshiped in many places throughout Greece, but there weren’t temples dedicated to them. The sacrifices made ​​in their honor near springs or in caves. Their worship continued and Romans, who considered them the liquid deities and worshiped in lakes, rivers and springs. In art the Nymphs inspired many painters and sculptors and so we find representations of them in many international museums like the Louvre and the Art Gallery of Munich.

Usually they depicted as extremely beautiful virgins, naked or dressed, often with floral wreaths in their hair, dancing in a circle around an altar with various deities, either in frantic way around satyrs with Pan.

“The wreath crown of Nymphs” is a jewel, inspired by the Nymphs who wants to wake up to the woman who wears it, memories of the eternal feminine charm and grace, which are highlighted by the unique beauty of nature ornaments. To make her feel like a unique “Nymph”, which like those, it reflects the joy and happiness of the magical world of myths who coined them. It attempts to give to woman who wears it an item from the beauty of these mythical creatures who live among mortals and gods and to symbolize the fruitful and invigorating power that exists within every woman and makes Nymphs to live among mortals and gods.

Νυμφαίο William-Adolphe Bouguereau (30.11.1825-19.8.1905) Ορεάδες, William-Adolphe Bouguereau (30.11.1825-19.8.1905)